Εξομολόγηση

Απόψε λύγισα...

Λόγια, σκέψεις, αναμνήσεις...

Μόνο αυτά έχουν μείνει...
Δεν έχω τίποτα άλλο παρα μόνο αυτά.

Με τη συντροφιά των κεριών που τρεμοπαίζουν
του κρασιού και της μελωδίας που παίζει σκίζοντας σαν δοξάρι τις χορδές της καρδιάς μου
αποφάσισα να γράψω και πάλι κάτι που δε θα το έβλεπες ποτέ...
...κάτι που ίσως κανένας να μην έβλεπε...
σαν μια προσωπική εξομολόγηση... σαν μια εξιλέωση!

Κουράστηκα να περιμένω... αυτή τη φορά όχι εσένα αλλά την αγάπη, το χάδι ενός φιλιού, τη μελωδία ενός "Σ' αγαπώ"... Δεν έχω άλλες αντοχές και αρχίζω να φοβάμαι...

Φοβάμαι εμένα;
Τη μοναξιά;

Εσένα; ... που τριγυρνάς στο μυαλό μου σαν ηλεκτρόνιο γύρω από ένα πυρήνα
που έλκεται τόσο πολυ αλλά ξέρει ότι θα εξουδετερωθεί...
ότι αν σε πλησιάσει θα χάσει τα πάντα;

Ισως και όλα μαζί...

Νιώθω τη ζωή μου σαν ένα βιντεοπαιχνίδι που είναι έτοιμο να τελειώσει...
σαν μια ταινία χωρίς πλοκή, χωρίς λύτρωση!

Υπομένω ακόμη... θέλω να ελπίζω...
...περιμένω να έχω τη φωνή κάποιου για νανούρισμα...
...τη μυρωδιά του να με τυλίγει...
...αλλά ο πόνος απόψε είναι απλά αβάσταχτος, δριμύς, καταβλητικός...

Οι λέξεις φαίνονται να διώχνουν το βαρύ φορτίο που έχω στην ψυχή μου, λές και όσες περισσότερες είναι τόσο αυτός ο αβάσταχτος πόνος θρυμματίζεται... μεταμορφώνεται σε δάκρυ και κυλάει...